Από τη φυσικοθεραπεύτριά μας Θάνια Κυρίτση
Με τον όρο αυχενικό σύνδρομο αναφερόμαστε σε ένα σύνολο συμπτωμάτων στην περιοχή του αυχενα και όχι σε μια συγκεκριμένη πάθηση. Τα συμπτώματα αυτά περιλαμβανουν πόνο, μυική δυσκαμψία, κύφωση ή ευθειασμό της αυχενικής μοιρας της σπονδυλικής στηλης (ΑΜΣΣ), τα οποίος οδηγούν σε εκφυλιστικές αλλοιώσεις στην ευρύτερη περιοχή του αυχένα.
Τα αιτια του αυχενικού συνδρόμου ποικίλλουν. Η ηλικία, η κληρονομικότητα καθώς και η χρόνια μυϊκή καταπόνηση είναι τα πιο συχνά αίτια. Μια στένωση των σπονδύλων ή μια κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου στην περιοχή του αυχένα, ακόμη και κάποιο κάταγμα στους σπονδύλους μπορεί να προκαλέσει αργότερα αυχενικό σύνδρομο. Πολύ σημαντικό ρόλο παίζουν επίσης και τα γονίδια κάθε ανθρώπου, αφού έχει αποδειχθεί πως αρκετές φορές το DNA συνδέεται άμεσα με εκφυλίσεις στη σπονδυλική στήλη.
Η κλινική εξεταση οδηγεί το θεράποντα ιατρό στο σωστό συμπέρασμα, ο οποίος συνιστά ακτινογραφία , μαγνητική τομογραφία , ηλεκτρομυογραφημα, αν κρίνει απαραίτητο.
Είναι σημαντικό να αναφέρουμε πως κάθε πόνος στον αυχένα δεν είναι αυχενικό σύνδρομο. Μπορεί απλώς να είναι κάποια μυϊκη θλάση ή να υπαρχει κάποια κήλη μεσοσπονδυλιου δίσκου χωρίς περαιτέρω εκφυλιστικές αλλοιώσεις.
Η αντιμετώπιση για τα συμπτώματα του αυχενικού συνδρόμου σε πιο δύσκολες περιπτώσεις περιλαμβάνει αντιφλεγμονώδη φάρμακα και φυσικοθεραπεία.
Η χειρουργική επέμβαση συνίσταται μόνο στις περιπτώσεις που υπαρχει πίεση στο νωτιαίο μυελό και κατ’ επέκταση παράλυση των άνω άκρων.
Σε πιο ήπιες περιπτώσεις ενδείκνυται συντήρηση με γυμναστική και σωστή στάση σώματος κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ασκήσεις pilates οι οποίες είναι ασκήσεις με το βάρος του σωματος βοηθούν τόσο στην ενδυνάμωση όσο και στη διόρθωση της κακής στάσης αλλά και στην ελαστικότητα. Οι ασκήσεις αυτές θα πρέπει να γίνονται από εξειδικευμένους γυμναστές-φυσικοθεραπευτές για την αποφυγή περαιτέρω τραυματισμών. Ήπιο κολύμπι επίσης βοηθάει στη χαλάρωση των μυών της περιοχής.
Η ακινητοποίηση με κολάρο καλό είναι να αποφεύγεται (εκτός εξαιρετικών περιπτώσεων) , καθώς καθυστερεί αρκετά το χρόνο αποκατάστασης.
Η κινητοποίηση στα πλαίσια των δυνατοτήτων του ασθενή είναι απαραίτητη για να αποφευχθεί μεγαλύτερη δυσκαμψία στην περιοχή.
